الگوهای مدیریت تنوعات فرهنگی و مذهبی و رابطه آن با شورش و انسجام

یکی از مسایل مهم جوامع چند قومیتی و چندفرهنگی، تضاد و تنش­های ناشی از وجود عناصر متفاوت فرهنگی در این جوامع است و سیاست‌گذاران به­منظور ایجاد و حفظ انسجام و نظم استراتژی­های متفاوتی را به­منظور مدیریت تنوعات فرهنگی و قومی اتخاذ می­کنند. ادبیات نظری مدل­های مختلفی از دخالت کامل تا عدم دخالت کامل دولت­ها در مدیریت تنوعات را پیشنهاد می­کنند. مدعای این مقاله آن است که بنظر می­رسد جوامعی که با میزان کمتری از دخالت دولت­ها در تنظیمات تفاوت­های فرهنگی، مذهبی و قومی مواجه هستند، میزان کمتری از تنش­های قومی و فرهنگی و مذهبی را دارا بوده و از سطح بالاتری از انسجام برخوردارند. به­ منظور آزمون این مدعا یک مطالعه تطبیقی با استفاده از داده­های ثانویه انجام شده است. برای این منظور از داده­های Minorities at Risk و Indices of Social development و International Religious Freedom استفاده شده، دوره زمانی داده­های این مطالعه از 2003 تا 2010  و شامل 199 کشور می­شود. نتایج بدست آمده نشان می‌دهد که: جوامعی با میزان بالایی از تکثرگرایی در مدیریت تنوعات فرهنگی و قومی برخوردارند میزان بالایی از انسجام را دارا می­باشند و جوامعی با میزان بالایی از محدودیت­های فرهنگی و قومی از میزان بالایی از شورش برخوردارند. بنابراین استراتژی پذیرش تنوعات فرهنگی و قومی مناسب­تر از استراتژی ایجاد محدودیت برای جوامع متکثر فرهنگی است، در عین حال (میزان بهینه تکثرگرایی فرهنگی) به­منظور رسیدن به انسجام در کشورهای مختلف برحسب تقسیم­بندی جغرافیایی متفاوت است و جوامع به‌منظور رسیدن به حداکثر میزان انسجام بایستی از میزان متفاوتی از تکثرگرایی بهره‌مند باشند.